Anthony Carbajal

من عکاسی هستم که دیگر نمی تواند دوربینی را حمل کند ... اما من هنوز هم این اتفاق را می اندازم! دو سال پیش ، من در ابتدا علاقمندی خود را برای عکاسی کنار گذاشتم ، در حالی که در سن 26 سالگی به یک بیماری عصبی غیرقابل درمان به نام ALS مبتلا شدم ... مادر من نیز مبتلا به ALS است. ما کم کم در حال فلج شدن هستیم. بله ، می خورد ... این بیماری قدرت ما را می دزدد ، اما خوشبختی ما نیست. آنقدر دلم برای عکاسی تنگ شده بود که بعد از دو سال تعطیلی مجبور شدم راهی پیدا کنم تا دوباره وارد آن شوم. نشستم ، دوربینم را روی صندلی چرخدارم سوار کردم و از حیاط جلوی خودم شروع به عکس گرفتن کردم. بنابراین من به نوعی در شهر خودم در ردلندز ، کالیفرنیا ، به طور طبیعی (یا به دلیل نبود گزینه های دیگر) مورد عکاسی خیابانی قرار گرفتم. من عاشق شده ام. فهمیدم که ویلچر من تمام مرزهای اجتماعی را از بین می برد. من می توانم برخوردهای خام ، معتبر و عکاسی خبرنگاری را در محله ها ، خیابان ها و کوچه ها ثبت کنم. امیدوارم کسانی که کارهای من را مشاهده می کنند ، این دیدگاه متفاوت را که تجربه می کنم ، بهتر درک کنند. دیدگاهی که در آن هیچکس از ظاهر ظاهری شما مرعوب نمی شود و مشتاق گفتگو با شما نیست.